Ongeloof

Onlangs kreeg ik een e-mail met daarin het aanbod voor een tijdelijk gratis aanvullend zenderpakket, omdat ik zowel klant ben bij provider “A” als telefoonaanbieder “B”. Na enig wikken en wegen hebben vrouw en kinderen een pakket gekozen.

Helaas gebeurde er vervolgens niets en bleven de betreffende zenders op zwart. Wat blijkt: wij beschikken nog niet over een digitale ontvanger. Dus gebeld met de provider, en die aardige dame meldde met enig ongeloof dat wij nog over ‘een heel oud – analoog – pakket beschikken’. Omzetten naar een digitaal alternatief is kennelijk slechts een kwestie van enkele dagen, en ik hoorde de opluchting in haar stem toen ik aangaf daarvan gebruik te willen maken.

Bijblijven of afhaken, zo lijkt het credo tegenwoordig. Nu is dit slechts een eenvoudig voorbeeld, maar ook op de werkvloer komen er steeds meer systemen en toepassingen bij. Op zich heel mooi, al die geïntegreerde koppelingen, maar met enige schaamte moet ik bekennen dat er inmiddels ook functionaliteiten zijn toegevoegd waarvan ik niet weet wat ik er mee moet.

Als ik het huidige werkproces vergelijk met hetzelfde proces een aantal jaar geleden, dan is er zowel qua efficiëntie als effectiviteit veel winst behaald. Meer dossiers in minder tijd, met evenveel mensen, en liefst ook met lagere kosten. Dat wil toch iedere werkgever?

Te mooi om waar te zijn uiteraard. Het gevolg van deze digitaliseringsslag is echter – contradictio in terminis – dat de werkdruk evenredig toeneemt, dossiers komen en gaan in een veel hoger tempo dan voorheen en de afhankelijkheid van de techniek wordt steeds groter.

De vraag is waar het gaat stoppen. Ik ben op zich groot voorstander van digitalisering, maar vind dat de menselijke maat daarbij niet uit het oog mag worden verloren. ICT en digitalisering moeten vooral een hulpmiddel zijn, maar moeten de taak van de werknemer niet overnemen.

Zo las ik in de krant ook over de robot voor digitaal hypotheekadvies. Kennelijk kun je als particulier straks de keuze maken of je advies wil van een ‘echte’ adviseur of van zijn digitale broer,  en dat laatste tegen lagere kosten uiteraard. Ik ben benieuwd hoe die keuze straks gaat uitvallen.

Ook in ons vakgebied is het tegenwoordig mogelijk om een testament te maken door middel van het invullen van een digitale vragenlijst. De ervaring leert echter dat na het geven van specifieke voorbeelden of vervolgvragen de beoogde inhoud voor de opsteller pas echt duidelijk wordt. En laten die nou net niet digitaal beschikbaar zijn…

Kortom: mens of machine, what’s it gonna be?

Ruud Wilbrink